Kudus'te görevlendirilen bir gazeteci, Ağlama Duvarı'nın önünden her geçisinde, yaslı bir musevînin orada öyle durup dua ettigini fark etmis. Bir hafta, iki hafta... sonunda adamla bir röportaj yapmaya karar vermis. İzin alıp teybini açmıs, sormus adama:
- Adınız ?
- David, Polonya Yahudisiyim. Yaşım 65.
Smalla'da bir manav dukkânım var. Evliyim. Iki çocuğum Tel Aviv'de bir çiçek serasında çalışıyor...
- Sizi her gün burada, Ağlama Duvarı'nın önünde, dua ederken görüyorum.
- Evet, her sabah dükkâni açmadan buraya gelirim. Dünya barışı ve insanların kardesliği icin dua ederim. Öğle tatilinde bu sefer
insanlarin mutluluğu, acıların sona ermesi için Yaradan'a yalvarırım. Akşam da, eve dönerken, bu kez dürüst ve iyi insanların esenliği için dua ederim. Cumartesi günümü de burada, yine dua ederek geçiririm.
- Ne güzel! Kaç senedir bunu sürdürüyorsunuz ?
- Israil'e göçtüğümden beri, yani 40 yılı gecti.
Gazeteci çok etkilenmis, heyecanla sormus:
- 40 yıldır her gün dua ediyorsunuz. 40 yıldır yılmadınız. Bugün nasıl bir duygu içindesiniz, neler hissediyorsunuz ?
Uzun uzun iç gecirmis yaşlı Musevî; sonra bezgin bir sesle cevap vermis:
- Vallahi artık bilemiyorum, demiş. İçimde, sanki duvara konuşuyormuşum gibi bir his var...
alıntıdır
1 yorum:
ayy bu müthişti:)
Sitene bayıldım valla
Yorum Gönder